بررسی پیامدهای درمانی فلج عصب رادیال بدنبال شکستگی هومروس با روش میکروسکوپی ترمیم عصب

چکیده مقدمه: شایع ترین عارضه عصبی همراه با شکستگی های هومروس، فلج عصب رادیال است که در 17-2% موارد اتفاق می افتد. شیوه های مختلف ترمیم عصب و زمان انجام آن (اکسپلوراسیون اولیه یا تاخیری) از بحث های چالش برانگیز این ضایعه است. هدف: تعیین پیامدهای درمانی روش های میکروسکوپی ترمیم فلج عصب رادیال به دنبال شکستگی های هومروس مواد و روش ها: در این مطالعه مقطعی گذشته نگر از 20بیمار مبتلا به شکستگی هومروس (15 مرد و 5 زن با میانگین سنی 5/12±35)، 15بیمار دچار آسیب اولیه عصب رادیال و 5 نفر دچار فلج یاتروژنی(به دنبال مداخله درمانی ارتوپدی) بودند. از 15بیمار اول، 7بیمار شکستگی باز هومروس داشتند که همگی به روش جا اندازی باز و فیکساسیون داخلی همراه با اکسپلور اولیه عصب درمان شدند. از 8 بیمار دیگر مبتلا به شکستگی بسته، یک نفر با جااندازی باز و اکسپلور اولیه ترمیم شد و 7 نفر دیگر به روش جا اندازی بسته و آتل گذاری درمان شدند. اکسپلور تاخیری به علت بهبود نیافتن پس از 3 ماه در این 7نفر و همچنین در 5 نفر دچار فلج یاتروژنی انجام شد. روش های ترمیم عصب بر اساس نوع آسیب صورت گرفت و بیماران به مدت 5/2±4/24 (28-19ماه) پی گیری شدند. متغیرهای دموگرافی، یافته های حین اکسپلوراسیون، نوع ترمیم عصب و میزان بهبود عملکردی بیماران(با کمک معیار alnot ) ثبت و داده های فوق با نرم افزار spss19 تجزیه و تحلیل آماری شد. نتایج: 7 بیمار با قطع کامل عصب رادیال به روش پیوند عصب اینترفاسیکولر، با استفاده از عصب سورالِ خود بیمار، ترمیم شدند که در 3مورد پیامد خوب، 2مورد متوسط و 2مورد ناموفق بود. 3 بیمار با پارگی جزیی عصب، نورورافی شده و پیامد همگی خوب بود. 8 بیمار فیبروزپری نورال و 2مورد به دام افتادگی در کالوس داشتند که در همگی نورولیز انجام شد و بهبود در حد خوب یافتند. در مجموع میزان بهبود سه روش 90% تعیین شد. نتیجه گیری: انتخاب شیوه صحیح ترمیم عصب و تصمیم گیری مناسب در مورد اولیه یا تاخیری بودن اکسپلوراسیون می تواند منجر به نتایج عملکردی مطلوب و رضایت بخش در مبتلایان فلج عصب رادیال به دنبال شکستگی های هومروس شود.